Poems

ไม่มีของขวัญจากสงคราม

ยางในสวนของพ่อใกล้พอตัด
ยืนต้นหยัดรากหยั่งลึกทั้งสวน
ใบเขียวปรุลำแดดสายส่องอายอวล
ฝันและหวังสะพรั่งนวลเขาทั้งเนิน
 
เลือดของพ่อ เหงื่อของลูกร่วมปลูกสร้าง
กายพ่อห่าง แต่หัวใจไม่ห่างเหิน
ทางรอบสวนปลอดภัยรอพ่อมาเดิน
ไม่นานเกินบำเหน็จใกล้วัยชรา
 
ฝันของลูกอยู่ในนั้น ในฝันพ่อ
“คนสวน” รอเปลี่ยนผลัดพัก “นักรบกล้า”
“หนองบัวลำภู” อยู่ในฝัน “ปันนังสตา”
จอบ เสียม พร้า รอวันคืนวางปืนลง
 
เกษียณจากสงครามสนามรบ
บ้านสวนสงบ เช้าแดดส่อง นกร้องส่ง
ควันฟืนไฟ น้ำในกา ชารอชง
หอมร่ำคงกลิ่นรื่น ควันปืนเลือน !
 
ประคองแก้วละมุนมือเคยถือปืน
รื่นรมย์รื่นจิบชานินทาเพื่อน
รั้งวงรอบเคยเร็วรี่เร่งปีเดือน
ความตายเตือน สบตามาหลายครั้ง
 
สันติสุข – สืบและสร้างทางอีกเส้น
ลาดตระเวน – เรื่องเก่า เล่าความหลัง
รักษาการณ์ – ลูกหลานพร้อมล้อมวงฟัง
หวาดระแวง – ไม่ต้องระวังดั่งวานวัน
 
ฝันเล็กเล็ก ไม่หมายเป็นเช่นวีรบุรุษ
ถึงที่สุด ไฟล้างไฟ มิใฝ่ฝัน
ครอบครัวขอคืนแค่คนแก่คนนั้น
เป็นของขวัญเหลือคงจากสงคราม
 
ฝันที่หมายไม่เคยมอดตลอดมา
กรำฝันร้ายหลายครั้งครา ฟันฝ่าข้าม
เป็นความฝันของใครใครอีกหลายนาม
ฝันกลางไฟไหม้ลามสนามรบ
 
ใจไม่รักษาใจ จึงได้เห็น...
ประเทศเป็นโรงงานทอธงห่อศพ
ปั่นทอความโศกเศร้าขึ้นท่าวทบ
ปั่นทอชังฝังกลบวีรกรรม
 
“ตาเนาะปูเต๊ะ :  แผ่นดินสีขาว”
อีกครั้งคราวซับเลือดไหล ไห้ห่มร่ำ
“บูโด” สะเทือนระเบิดสะท้าน “ภูพานคำ”
“หนองบัวลำภู” ร้าวกับข่าวร้าย
 
ดับฝันดีลงอีกฝัน “บันนังสตา”
ลับเลยล่วง ห่วงหา ลับลาหาย
เป็นของขวัญจากประเทศ บำเหน็จสุดท้าย...
พรากคนสวนจากลูกชายไปชั่วนิรันดร์
 
ฝันเล็กเล็กสิ้นสุดลงตรงวีรบุรุษ!?
หมายสมมุติขึ้นหลังไฟลามไหม้ฝัน
บ้านสวนรอขอคืนแค่คนแก่คนนั้น
ใครทำลายของขวัญ พรากสัญญา!?...