This poem is from Parinaz Fahimi’s posthumously published collection “Poppies with Alef”. Parinaz was a student in architecture at the university of SOAS in London, where she died of a brain tumour in 2016. She had always written poetry and wrote a lot more towards the end of her life; sadly she never saw her […]
پریناز فهیمی می خواهم دارچین باشم با شکر فاطی شوم وقت پیچیدنم در خمیر و تاب دادن لبه های شیرینی بروم در چین های انگشتان مادربزرگ الی دعاها و ذکرها قایم شوم بمالم به لبه نوه ها بوسه ای ناغافل را شیرین تر کنم مورچه های قالی را آذوقه باشم و چنان در ذهن بچگی […]
از اختراع خودم در جوانی تا کشف بازوان تو سال ها گذشته بود محققان شگفت زده زیر باران،راه می رفتند و سوال می کردند فینیقی ها بودند که آتش را اختراع کردند؟ فینیقی ها بودند که الفبا را اختراع کردند؟ اولین بار حسی‌ست ناب که در آخرین بار تکرار می شود به افلاطون بگو هستی […]
Farzaneh Ghavami, b.1968, is a graduate of Persian Language and Literature and teaches Persian literature in Tehran high schools. Her poetry reflects her lived experience as a woman living and working under a dictatorship system that suppresses women and femininity. It is due to this situation that Farzaneh Ghavami, like many other Iranian contemporary female […]
Nasim Rebecca Asl is a Glasgow-based Geordie-Persian poet and journalist. Her work has appeared in publications such as Gutter Magazine, Modern Poetry in Translation and Middleground Magazine. She has performed her work around Scotland, including at Inky Fingers, Sonnet Youth and Aberdeen’s Look Again Festival. In 2020 Nasim was featured in the inaugural Fringe of […]
نَشتِ نمک درون سنگ سنگِ پرتاب شده از آینه با دهانی آن سوی اشیا اشیایی رو به فراموشی که تکههای پریده رنگشان در آینه میچرخد شاید آن شش صندلی سبز به کافهای سفر کردهاند سال ستاره و فرفره را به خاطر داری نه سال دوچرخهی روسی و برف را نه سال تپه و قناری را […]
چه زمانی به پیادهرو رسیدند و نشستند چگونه از تاریکی خانه پله راهرو عبور کردند خاطرات را پله پله ریختند و گذشتند صبح حصیربافان نجّاران تعمیرکاران نگاهشان کردند هیچ کس در هیچ خانهای ندیده بودشان زنان برای خرید روزانه از کنارشان گذشتند بعد در کودکان و آفتاب صندلیهای کهنه حصیری ناگهان جوان شدند
هر بامداد که چشم میگشایی اشیا بیدارند این چراغ این کتاب این چایدان این میز و مداد و کبریت اینان مرکز جهانند گرد آمده در خانهای که از آنِ تو نیست
در خانههای اجارهای لباست را میکَنی بر رختآویز فلزیِ زنگ زدهای میآویزی سرپاییهای چرمیِ نخنما را میپوشی مکثی میکنی و بعد صندلیِ چوبی انتظارش پُر میشود چشمهایت را میبندی باز میکنی نمیدانی در کدام خانه نشستهای شعری گفتهای از فرسایش تحمیلی اشیا
زمانی که فکر میکنی اشیا سکوتشان شکل میگیرد صدای افتادن دکمهی پالتویت درختان گیلاس را به شکوفه مینشانَد خردهریز جیب جلیقهات را میتکانی و میدانی تابستان فرصتیست تا دنبال دکمهی گم شده بگردی