თავიდან იყო შიში

კიდევ იყვნენ ლექსები.

მერე მოვიდა კაცი,

როცა გაქრა ყველა სხვა,

მოვიდა კაცი –

გაქრა შიში,

მოვიდა ბავშვი –

შიშიც დაბრუნდა –

უეცარი სიკვდილის შიში. –

მერე მოვიდა იავნანის ტალღა – დამახრჩო,

მერე რძის სუნმა დამაყრუა –

ყველა ხმა გაქრა – ჩემის გარდა,

ისიც შიგნიდან რეკავდა, როგორც

ჩაგდებული (ზარის) ენა –

რბილი ლითონი.

ყველა ხმა გაქრა –

ეჭვიანი, თბილი, როყიო,

მონატრებული, ტკბილი

ანდა

მკაცრი, ლიტონი.

ანორექსია – სიყვარული

ძვალს და კანს შორის

ვერ იგუებს ზედმეტს – მესამეს,

ანუ ლექსები –

დარდიანი ჭირისუფლები –

მე – მიცვალებულს –

სათითაოდ გამომესალმნენ.

და როცა ბავშვი

დილის რძეს

და შუადღის ფაფას

შორის –

დებულებს –

მარცვლებს ამბობს,

მერე ურითმავს –

და სიტყვებს აგებს –

ფერად-ფერად პლასტმასის კუბებს –

მე ზუსტად ვხვდები – რისი თქმა გსურს

და რას გულისხმობ –

შენ – დედაჩემის დედაენა

შენ დედაჩემის დედაენა

შენ – დედაჩემი.